زمان دردشان را دوا نمیکند. عذابی که میکشند، کم نمیشود. زندگی میکنند، میخندند، به فعالیتهای اجتماعیشان ادامه میدهند، ولی همیشه چیزی پس ذهنشان آزارشان میدهد. یک سیاهی، یک کابوس وحشتناک مثل فیلم ترسناک جلوی چشمشان رژه میرود و تاروپود وجودشان را از بین میبرد.