حیا

«حیا» آن ودیعه الهی و غریزه انسانیه است که انسان را از اعمال زشت باز می دارد؛ یعنی چه قبل از عمل که انسان عمل را تصویر می کند و چه بعد از عمل، حیا نقش بازدارندگی دارد

پوشش یا حجاب، به‌صورتى که زیبایی‌ها و زینت زن را بپوشاند و او را از چشم‌چرانی مردم هرزه و بی‌تربیت، و آلودگان به شهوت حیوانى، و حالات شیطانى حفظ کند دستورى قرآنى، و قانونى الهى، و تکلیفى انسانى، و برنامه اى اخلاقى است.

پوشش یا حجاب، به‌صورتى که زیبایی‌ها و زینت زن را بپوشاند و او را از چشم‌چرانی مردم هرزه و بی‌تربیت، و آلودگان به شهوت حیوانى، و حالات شیطانى حفظ کند دستورى قرآنى، و قانونى الهى، و تکلیفى انسانى، و برنامه اى اخلاقى است.

هدف نهایی خداوند از خلقت انسان آن است که او را به سعادتمندی و کمال برساند. رسیدن به کمال نیز جز با فراگیری معارف الهی و عمل به فرمان‌های پروردگار میسّر نمی‌شود. خداوند متعال با وسایطی همچون فرستادن انبیا(ع) و اولیای الهی، معارف لازم برای رسیدن به کمال را برای انسان‌ها مهیا کرده است.

 واژۀ «عفاف»[1] در لغت به معنای پاکدامنی، پارسائی و خودداری از کارهای زشت و مدیریت غریزۀ شهوات نفسانیه مادی است.[2] عفّت، ویژه جنس زن نیست. این ارزشی، فراگیر است.[3] به پروا پیشه ای عفیف می گویند که از همۀ حرام ها و زشتی ها دوری می کند.

البته باید توجه کرد که در اینجا به معنای معروف حجاب پرداخته‌ایم. و اگر بخواهیم دقیق‌تر سخن بگوییم باید بگوییم که این آیات پوشش بانوان را مطرح کرده است.

بسیاری از کارشناسان بر این اعتقادند که بسیاری از بدحجابی‌های دختران امروز جامعه به خاطر کمبود محبتی است که آنان از سوی پدران خود احساس می‌کنند. این در حالی است که اسلام ناب محمدی درباره محبت کردن به دختران بسیار سفارش نموده است.

«أرْبَعٌ مَنْ کُنَّ فِیهِ وَکَانَ مِنْ قَرْنِهِ إلَی قَدَمِهِ ذُنُوباً بَدَّلَها اللهُ حَسَناتٍ»

پوشش یا حجاب، به صورتى که زیبایی ها و زینت زن را بپوشاند و او را از چشم چرانی مردم هرزه و بی تربیت، و آلودگان به شهوت حیوانى، و حالات شیطانى حفظ کند دستورى قرآنى، و قانونى الهى، و تکلیفى انسانى، و برنامه اى اخلاقى است.

البته باید توجه کرد که در اینجا به معنای معروف حجاب پرداخته‌ایم. و اگر بخواهیم دقیق‌تر سخن بگوییم باید بگوییم که این آیات پوشش بانوان را مطرح کرده است.