خداوند

در آیات قرآن مجید و روایات اسلامی تعبیری به عنوان «اسماء حسنی» (نام های نیک خداوند) دیده می شود که در قرآن به صورت سر بسته، و در اخبار به طور مشروح آمده است، این اسماء همگی بیانگر صفات او است، و با توجه به این که همه نام ها و صفات او نیک است انتخاب این عنوان بیانگر این حقیقت است که این دسته از نام ها دارای اهمیت ویژه ای است

امامان معصوم(ع) چشمه های جوشان معرفت و گنجینه های حکمت الهی هستند که چون چراغی پرفروغ و خاموش نشدنی فراسوی علم را با پرتو افشانی خود روشن می کنند. آنان با اندیشه ها و افکار منوّر خود، تاریکی های جهل را از بین برده و در هر زمان امید حق ستیزان را نومید می ساختند.

در قسمتى از یک روایت بسیار مهم از قول حضرت رضا علیه السلام نقل شده:

یکی از عوامل اساسی در تکامل انسان عنصر «اسوه » است، به یقین ارائه تعریف جامعی از اسوه در همه موضوعات مربوط به حیات مادی و معنوی بشر که بتواند با برقراری اعتدال بین نیازها و استعدادهای انسانی، آنها را در حد طاقت بشری به کمال لایق خود برساند، بدون هدایت وحی، توفیق بایسته را نخواهد یافت.

آیاتی از قرآن کریم به صراحت بیان می‌کند که مقام انسان و شخصیتِ این گوهر پاک نظام آفرینش، برتر از تمام موجودات نظام آفرینش، حتی ملائکه است. از آیه «کرامت» نیز به صراحت این معنا استفاده می‌شود؛ در پایان آیه خداوند متعال می‌فرماید:

با دعا سرنوشتتان را تغییر دهید/ دعایی برای نجات از بلا و گرفتاری هابلا و گرفتارى بر مؤمنى وارد نمى شود مگر آنکه خداوند جلّ و على بر او الهام مى فرستد که به درگاه بارى تعالى دعا نماید.

حضرت امام علی النقی علیه السلام در نیمه دوم ماه ذی الحجه، سال 212 ق در اطراف مدینه و در منطقه «صریا» چشم به جهان گشود

بندگان برگزیده الهی خالق خود را تکیه گاهی می دانند که همیشه به آن توکل می کنند و در تمامی حالات به او تمسک می جویند و پیوسته از خداوند متعال مغفرت و آمرزش را طلب می کنند. امام باقر علیه السلام در این زمینه می فرماید:«از قدرت خداوند بترس و حیا کن از او که به تو نزدیکتر است» (بحارالانوار، ج68 ،ص336)

معناى توحید ربوبیّت این است که اداره کننده و مدبّر و مربّى و نظام بخش عالم هستى تنها ذات پاک خدا است.

دعا در لغت به معنای صدا زدن و یاری طلبیدن و در اصطلاح شرع، به معنای گفت و گو کردن با حق تعالی به نحو طلب حاجت و در خواست حل مشکلات از درگاه اوست.[1]