خدا-شناسی

قرآن کریم صریحا می فرماید: « وَ مَنْ یَبْتَغِ غَیْرَ الْإِسْلامِ دیناً فَلَنْ یُقْبَلَ مِنْهُ وَ هُوَ فِی الْآخِرَةِ مِنَ الْخاسِرینَ»

دعا رابطه مـخلوق بـا خـالق است. دعا روح انسان را با حـقیقت هـستی پیـوند می بخشد و وسیله ای است به هنگام شکسته شدن وسائل و کلیدی است به هنگام ناکارآمد بودن کلیدهای دیگر. حقیقت دعا، توجه بـه کـمال مـطلق و احساس نیاز و فقر و وابستگی به او است.

یکی از مهم ترین مسائلی که بشر با آن مواجهه است خدا و خداشناسی است. اینکه انسان از کجا آمده است و به کجا می رود

خداوند نه کسی را به زور به بهشت می برد و نه کسی را به زور به جهنم

اعمالی که خداوند به آنها ثواب و پاداش می دهد وعده اما وعید در مورد عقاب و مجازات به کار می رود.

آیا امر فطری، خدا پرستی یا خدا شناسی یا چیز دیگری است؟   طبق تفسیر اول: (کلیات دین فطری است) خدا شناسی و خدا پرستی جزئی از فطری است که در آیه ذکر شده

ممکن است در یک نگاه سطحی، انسان به سهولت مسأله را برای خود حل شده تلقی کند و خویشتن را از نقصها و ضعف ها مبرّا بیابد و بدین وسیله خود را در پیش خود تبرئه کند

مرحله خردسالی از هنگام از شیر گرفتن کودک آغاز می شود و تا آخر سال ششم یا هفتم عمر او ادامه می یابد