خودشناسی

یکی دیگر از گامهای نخستین در راه اصلاح نفس و تهذیب اخلاق و پرورش ملکات والای انسانی، خود شناسی است.

قرآن کتاب انسان سازی است، یک فلسفه نظری نیست که علاقه اش تنها به بحث و نظر و چشم انداز باشد، هر چشم اندازی را که ارائه می دهد برای عمل و گام برداشتن است.

خودشناسی, شبیه به سفر است، سفری به درون، سفری برای فهم بیشتر خودمان، انگیزه‌هایمان، دلایل ناراحتی یا عصبانیت مان و علت تک تک کارهایمان و البته مهمتر از همه سفری برای شناخت خود در آیینه‌ اطرافیان.

همه ما می‌دانیم که خود بودن و برداشتن نقاب‌های کاذب، ما را جذاب‌تر و زندگی‌مان را راحت‌تر و بی‌دردسرتر می‌کند. اما چیزی که کمتر در باره آن شنیده‌ایم این است که خود بودن می‌تواند ما را به راحتی به موفقیت برساند.

گرچه دیدن خود از نگاه دیگران، به خودشناسی ما کمک می‌کند، اما به نظر می‌رسد کاربرد نگاه و تغییر دادن آن بیش از اینهاست.

بعضی از صاحبنظران، خودشناسی را از این نظر مهم می‌دانند که به وسیله آن می‌توانیم استعدادها و قابلیت‌های خود را کشف کنیم و آنها را پرورش داده و شکوفا کنیم و در راه موفقیت حقیقی از آنها بهره گیریم.

در این جهان ابهامات و اسرار زیادی وجود دارد و موقعیت های مختلفی هست که خارج از کنترل ماست

زندگی مملو از حوادث ریز و درشتی است که نیازمند به تصمیم گیری ما دربرابرهریک ازآنهاست. به عبارت دیگر باید بتوانیم خود را بدان گونه تربیت کنیم که درهریک از موقعیت‌های حساس امکان بهترین تصمیم گیری را برای خود فراهم کنیم.

انتخاب های شما بستگی به هویت شما دارد، و هر انتخابی که در زندگی داشته باشید، تعیین می کند چه فردی هستید