برخی از آدمیان، معروفند به انسان های تن پرور و مفت خور. آنها بدون کمترین اراده و تلاشی، خواهان روزی آماده هستند و چشمشان همواره به دنبال دست رنج دیگران است تا بدون زحمت، از آن بهره ای ببرند. شأن این گونه انسان ها از دیدگاه پروین اعتصامی از مور نیز کمتر است، چنان که در حکایتی شنیدنی می گوید:
