صفت نو، فی نفسه، نه بهتر از صفت دیگری است و نه بدتر، بلکه به خودی خود بر چیزی دلالت نمی کند و از دیرباز می دانیم که این صفت در ادبیات ما به همه آثار بزرگ گذشته که نمایانگر این تحول دائمی و ضروری قالبها بوده اند اطلاق شده است - تحولی که بدون آن، هنر داستان نویسی و به طورکلی هنر، نه می تواند پیش برود و نه زنده بماند
