صحابۀ پیامبر گرامی اسلام (ص) در امور اعتقادی و عملی خویش، ایشان را مرجع اساسی و نخست خود می دانستند. آنان حتی برای برخی از خواطر نفسانی خود از او چاره می جستند و در مواردی که آن جناب را بی واسطه نمی یافتند به نظر خود عمل می کردند و بعد از اینکه به حضور آن حضرت می رسیدند آن حضرت را از کردۀ خویش آگاه می کردند
