اسما

کاروان کوچک، راهِ دراز بیابان را در پیش گرفته بود. آفتاب در حال ِ غروب کردن بود، امّا هنوز از آب و آبادی خبری نبود. مرد و زن هر دو بر شتری سرخ موی نشسته بودند. اسماء سرش را از کجاوه1 بیرون آورد و نگاهی به دور دست انداخت. بیابان بود و بیابان.

اگر نیکی کردن، سپس منت نهادن، از صفات زشت به شمار می رود، پس چرا یکی از اسمای حسنای خدا «منان » است؟