یک مدرس دانشگاه میگوید: در دوران کودکی من قصهگویی بود که آنقدر زیبا کلمات را در قصهها بیان میکرد که من همیشه دلم میخواست مثل او کلمات را تلفظ کنم. اما الان بچهها چنین چیزی ندارند؛ آنها یک زبان لوس و بیهویت دارند که برایشان چیزی را تعریف میکند.
