بازیگر-ایرانی

خودش می‌گوید 34 سال شده که سینما را انتخاب کرده و جلوی دوربین رفته، اما مسیر طولانی این سال‌ها را آن‌قدر آهسته و پیوسته طی کرده که خبری از کارنامه بازیگری با فهرست پر و پیمان در زندگی‌اش نیست.

«جسمش نیست شد، ولی خودش نه، هنوز زنده است؛ چراکه صدای دایی‌جان ناپلئون تا دنیا دنیاست، از گوش‌ها و جان‌های ما بیرون نخواهد رفت. غلامحسین نقشینه فعلاً خواب است. او همیشه زنده است.»

استادانی که داشت بسیار خوب بودند؛ پرویز پرورش، دکتر محمد کوثر و به‌خصوص حضور بهرام بیضایی بسیار اثرگذار بود. دکتر کوثر را بیشتر در تئاتر مولوی می‌دید که به نظرش می‌رسد بخش عمده یادگیری‌اش از آن دوران آغاز شد.

سوگل قلاتیان بازیگری است که نقش آسیه در سریال «شرایط خاص» را زنده کرد و این روز‌ها هرجا نامی از او برده می‌شود، همه با تعجب به هم می‌گویند: می‌دانستی در واقعیت ناشنوا نیست؟

از آن روز‌ها که ترلان چهارساله برای نخستین بار جلوی دوربین رفت 17 سال می‌گذرد. آن روز‌ها این بازیگر جوان پیش‌بینی نمی‌کرد که بازیگری، رؤیای تحقق‌یافته او می‌شود و در جوانی، کارنامه پرکاری خواهد ساخت. این روز‌ها ترلان پروانه با «آهوی پیشونی‌سفید 3» روی پرده سینماهاست.

«شکستن همزمان بیست استخوان» نام فیلمی است که توانست جایزه بهترین فیلم را از جشنواره بین‌المللی بوسان کره‌جنوبی دریافت کند. تنابنده در این فیلم نقش مهاجری افغان را بازی می‌کند که درگیر مشکلات ناتمام مهاجران است.

کشاورز حتی در قالب نقش‏‌های معمولی هم ویژگی‏‌های منحصربه‏ فردی ارائه می‏ داد. اول اینکه هرگز نمی ‏شد فهمید که او آدمی مثبت است یا منفی. آناتومی چهره ‏اش خاص بود و گره‏‌ها و چین‏‌ها کمک می‏ کرد تا نیت‏ اش را به‌راحتی مخفی کند.

جمشید گرگین نخستین کسی است که در سال‌های بعد از انقلاب، با ساخت برنامه پرطرفدار «سینما کمدی» نقد و تحلیل سینمایی را وارد تلویزیون کرد.

بهانه نوشتن این جملات دیدار و گفتگو با جوانی است که نقش یکی از منفورترین چهره‌های چند سال اخیر ایران را در یک فیلم سینمایی بازی کرده است.