ابوطالب محمد بن حسن (بن یوسف بن مطهر) حلی، فرزند علامه حلی و مشهور به فخر المحققین، بین سالهای 754 تا 771 در آسمان فقاهت درخشید و همچون پدر خویش در گسترش و تکامل ابحاث فقهی اهتمام ورزید و در برگشت دادن فروع بر اصول و تطبیق قواعد کلی بر مصادیق آن بسیار توفیق یافت. در کتاب تراجم آمده است که فخر المحققین در ده سالگی به درجه اجتهاد رسید.