ابوطالب محمد بن حسن (بن یوسف بن مطهر) حلی، فرزند علامه حلی و مشهور به فخر المحققین، بین سالهای 754 تا 771 در آسمان فقاهت درخشید و همچون پدر خویش در گسترش و تکامل ابحاث فقهی اهتمام ورزید و در برگشت دادن فروع بر اصول و تطبیق قواعد کلی بر مصادیق آن بسیار توفیق یافت. در کتاب تراجم آمده است که فخر المحققین در ده سالگی به درجه اجتهاد رسید.
شهید اول شاگرد او با آنکه کمتر از کسی ستایش می کرد، او را با لقب خاتمة المجتهدین ستود.
فخر المحققین پاره ای از تالیفات پدر را همچون الفین و جز آن تکمیل کرد و بر پاره ای دیگر شرح نوشت، مانند قواعد. وی همچنان که از لحاظ مراتب فضل و کمال ممتاز و شاید بی نظیر بود از حیث ادب و اخلاق و ملکات فاضله نیز امتیازی به خصوص داشت در میان انبوه دانشمندانی که با زندگانی آنها آشنا هستیم چنین پدر و فرزندی را ندیده ایم که هر دو از نابغه های نامی و نسبت به یکدیگر تا این حد احترام نگه دارند شیخ حر عاملی درباره او می گوید «دانشمندی پژوهشگر و فقیهی عالیقدر و مورد اعتماد است » او همانند فقهای پیشین در تربیت شاگردان موفق بود و شاگردی نظیر شهید اول به جهان اسلام تحویل داد.