فرقه های انشعابی و انحرافی برای کسب آبرو و اعتبار نوعا مسلک خود را به امامان و شخصیتهای مورد قبول عامه، نسبت داده و بعضی از آنان را جز رهبران خود به حساب آورده اند در حالی که همان بزرگان در حال حیات خود با آن مسلک انحرافی وپیروان آن به شدت مبارزه می کرده اند.
