تجلی

بی تردید، اساسی ترین و ضروری ترین بحث در حوزه دین پژوهی، مسأله شناخت حق سبحانه و اسماء حسنای اوست؛ و به دلیل آن که بحث از اسماء حق سبحانه محور اصلی و اساسی همه علوم الهی همچون کلام، فلسفه و عرفان و مانند آن است، هر کدام از آن ها از منظر خاصی، خود به تشریح آن پرداخته و حقایق ظریف و مهمی در این زمینه ارائه نموده اند، گرچه حلاوت و ظرافتی را که در این ...

ذات را با صفتی معین و به اعتبار تجلی، از تجلیات اسم می نامند . و هر مظهری که اسماء ذات در آن ظهور کند، تجلی ذاتی گویند . و حق را اگر با اسماء و صفات تجلی کند، تجلی اسمایی و اگر با اسماء فعلی تجلی کند، تجلی فعلی می نامند .

در طول تاریخ حیات طبیعی انسان که سلطه گران و مفسدان، دست ستم بر مردم گشوده و با هر نیرنگ و ترفندی، آنها را در ضعف و ذلت نگه می داشتند، تا پایه های سیطره خود را حفظ و تحکیم کنند؛ پیامبران خدا، با تکیه بر توحید عملی، در برابر آنها ایستادند و در صورتی که مردم دعوت آنها را پاسخ می دادند شیشه عمر فرعونیان و نمرودیان را شکسته و اساس فساد و ستم را نابود ...

آیه.... فلما تجلی ربه للجبل...» بیش از همه الهام بخش شاعران و عارفان دراشاره به تجلی الهی شده است. حضرت امام (ره) در دیوان خود به کرات به آن اشارات لطیفی کرده اند و از تجلی نور حق تعالی بر دل بنده سخن گفته اند. در این مقاله ضمن بسط مفهوم تجلی در عرفان به بررسی این موضوع در دیوان امام (ره) پرداخته شده است.

مقدمه: پروردگار متعال را با چشم سر نمی توان دید نه در دنیا و نه در آخرت; مقاله حاضر به بیان این مطلب اختصاص دارد.