ترنس

سال ها است می جنگم. یک مبارز به دنیا آمده ام. من یک ترنس هستم. چه با جراحی و چه بدون جراحی. هیچ پیله ای ندارم و نداشتم که امروز پروانه شوم. پیله، مغز من است. ما اقلیت جنسی فقط ترنسکشوالیم. بیمار نیستیم.

با آنکه اولین نفرشان که جسارت صحبت‌کردن درباره جنسیتش را داشت، حکم جراحی و زندگی معمولی را از دست امام خمینی گرفت، اما هنوز که هنوز است آنها به خاطر فشارهای اجتماعی ترجیح می‌دهند در خفا زندگی کنند و ترس‌ها و تنهایی‌شان را بین خودشان نگه دارند

قسمت عمده ای از سرنوشت کسانی که قصد دارند تغییر جنسیت دهند به دست پزشکان است؛ پزشکانی که اگر نتیجه کارشان درست از آب درنیاید ممکن است زندگی یک نفر را تا آخر عمر تحت الشعاع قرار بدهند.

«حقیقتاً من هم دلم می خواد توی بدنی باشم که با روحم سازگاره اما ابداً دلم نمی خواد ناقص بشم»

یک حقوقدان و فعال حقوق کودک می‌گوید: کودکان ترنس‌سکشوال در شرایط مخاطره آمیزی به سر می‌برند اما در حال حاضر بزرگ‌ترین مشکلی که این کودکان را تهدید می‌کند، جامعه ناآگاه است که آنها را به طرق مختلف طرد، ترک یا با برچسب‌های ناپسند مورد استهزا قرار می‌دهد

ترنس‌ها چیز زیادی نمی‌خواهند، یک زندگی عادی مثل همه. از سرزنش خسته‌اند. گرفتار شرایطی هستند که دست خودشان نبوده. اشک‌ها ریخته‌اند روی سجاده‌های گشوده شده و از خدا کمک خواسته‌اند.

آن‌ها نه بیمارند و نه اختلال جنسیتی دارند، بلکه مانند تمام مردان و زنانی که در این دنیا پا گذاشته‌اند دارای هویت جنسیتی هستند اما شاید در گذشته کمتر کسی این را می فهمید. شاید مجبور بودند هویت‌شان را حتی در خلوت و پیش خودشان نادیده بگیرند و با همان جنسیتی که وقت تولد آن‌ها را با آن نامیدند، زندگی کنند.

اختلال هویت جنسی تعارضی بین جنسیت واقعی فرد و جنسیتی است که فرد خود را با آن تعریف می‌کند. بعنوان مثال، فردی که بعنوان یک پسر تعریف می‌شود ممکن است احساس کند دختر است یا رفتارهایی دخترانه داشته باشد. فرد با جنسیت بیولوژیکی که به دنبا آمده است، ناراحتی بسیار زیادی را تجربه می‌کند.

سامان ارسطو، بازیگر و کارگردان تئاتر که تغییر جنسیت داده، از دوران بعد از عمل جراحی می‌گوید و گلایه‌هایی که به عنوان یک ترنسکشوال از جامعه و مسئولان دارد. او می‌گوید: افراد ترنسکشوال در دنیای خشنی زندگی می‌کنند.