توبه-بی-ثمر

«توبه» از ریشه «ت و ب» به معنی رجوع و بازگشت از گناه است،(1) و در علم اخلاق برای آن تعاریف زیادی بیان شده، از جمله: «رجوع از طبیعت به سوی روحانیت نفس بعد از آنکه به واسطه معاصی و کدورت نافرمانی، نور فطرت و روحانیت محجوب به ظلمت طبیعت شده است.»(2)