توسعه-توانمندی-های-فردی

شاید شما هم دور و برتان کسانی را بشناسید که به هر چیزی بیش از آنکه شاید لازم باشد فکر می کنند،کسانی که زیاد به همه چیز فکر می کنند و دل شان هم زود می شکند، چرا که بسیار زود رنج، رئوف و دل پاکند.

مسؤلیت‌پذیر ها شخصیت بالغ و جنگجو یی دارند، اشتباه خود را می‌پذیرند و به جای خودسرزنشی به دنبال راهی برای حل مشکل هستند. یکی از رفتارهایی که نشان‌دهنده بلوغ رفتاری انسان‌هاست، پذیرفتن اشتباهات و خطاهایی است که در طول زندگی از آنها سرزده است.

چرا وقتی که اندوهگین هستیم، یا گاهی که حتی حس و حال خوبی داریم، به طور متناقضی به شنیدن یک موسیقی‌ غمگین رو می‌آوریم؟ چه چیز موسیقی غمگین جذب مان می کند؟

اگر شما هم از جمله کسانی هستید که کلی برنامه و هدف برای زندگی تان دارید، اصلاً فرصت سر خاراندن ندارید، چه کارهایی که باید انجام دهید، چه طرح ها و چه برنامه هایی! چه بسیار کسانی را که باید بببینید، اینقدر زیادند که اصلاً برای شان وقت ندارید، لحظه ای درنگ کنید؛ نکند که به اشتباه دچار تلف کردن زندگی تان شده باشید!

"چند بار امید بستی و دام برنهادی تا دستی یاری دهنده، کلامی مهر آمیز، نوازشی یا گوشی شنوا به چنگ آری؟ چند بار دامت را تهی یافتی؟ از پای منشین؛ آماده شو که دیگر بار و دیگر بار دام باز گستری" که زندگی سخت ساده است و پیچیده نیز هم !

« ناراحت نباش، مهم نیست؛ می تونست خدای نکرده خیلی بدتر از این بشه، اما شانس آوردی»! « می دونی چه کسایی الان با چه بیماری ها و مصیبت های کلانی دست و پنج نرم می کنند، غم تو که چیزی نیست؛ الکی غصه میخوری؛ بدتر از بد بسیار است»! به نظر شما این عبارات برای تسکین درد و اندوه موثرند یا بیشتر با بی ارزش نشان دادن رنج ما، نمک بر زخم مان می پاشند؟!

بخشیدن خود و غلبه بر گذشته نیازمند مهارت های روانی-عاطفی ظریفی است. در واقع، دردی که دیروز سرگرفته است و امروز هنوز شما از بابت آن احساس گناه می کنید، همچون  نخی شل شده در بافت وجودی شماست؛ اگر آن را بکشید، همه چیز سر باز می کند و در نهایت از هم می پاشد

حتما در محیط های کاری با افراد پرهیاهو و ظاهراً منتقدی مواجه شده اید که همیشه در حال خرده گیری از کار دیگرانند، و با شنیدن هر نظر یا ایده نو یا حتی خلاقانه ای آن چنان با اطمینان آن را رد می کنند و در مذمت آن داد سخن می دهند که فرد ایده پرداز احساس می کند چیز بی ارزشی گفته است؛ در همین راستا بر دیگران بگی نگی این امر مشتبه می شود که منتقد عجب آدم ...

سخت کوشی همیشه منجر به موفقیت نمی شود، اما مؤلفه ای است که به شما امکان می دهد به اهداف زیادی برسید. به هر حال، این روشْ استفاده از منابع در جهت مثبت است. همانطور که می گویند، سخت کوشی اولین قدم برای رسیدن به چیزی است، اما هوشمندانه کار کردن شما را به جایی که می خواهید برسید، می رساند.

شاید برای شما هم پیش آمده باشد که از سر مهربانی و انسانیت، لطفی در حق کسی می کنید و در مقابل دست کم انتظار تشکری خشک و خالی دارید، اما طرف اصلاً کار شما به چشم اش نمی آید؛ طوری واکنش نشان می دهد که انگار این وظیفه شما بوده است! با بی تفاوتی نگاه می کند و می گذرد! واکنش شما در برابر چنین افرادی چگونه است؟