برخی به مسئله فقر بیشتر اهمیت داده اند و آن را با زهد و ساده زیستی مترادف دانسته اند اما مسئله سرمایه دار شدنی که نتیجه اش قدرت آوری، علم آموزی و رفع نیازهای مادی مردم است چیست؟ سرمایه داری زمانی بد است که به تجمل ختم شود وگرنه بدون سرمایه مگر می شود حتی فعالیت دینی کرد؟
