اگر می شد به سال ها پیش بازگشت و از بالا به کره زمین نگریست، به راحتی می دیدید که زمانی تنها پهنه سبزی بر روی زمین بود و دیگر هیچ. بشر در علم و فناوری پیشرفت کرد و روز به روز به تسخیر زمین زیر پایش افزود. روزی رسید که ایستاد، نگاهی به اطراف کرد و جز ناهمگونی و بی تعادلی در زمینی که پیش تر سمفونی دلبری از هماهنگی و رنگ و طراوت بود، ندید.