جوادی

گروه حوزه‌های علمیه: بر اساس آیه 17 سوره اعراف شیطان از چهار راه انسان را اغوا می‌کند. شبهه در معاد، مشغول کردن انسان به فرزندان و آینده، گمراهی انسان از راه دین و ارائه مسیر انحرافی برای دستیابی به سعادت و شهوت و امثال آن راه‌هایی است که شیطان انسان را به واسطه آنها می‌فریبد.

گروه حوزه‌های علمیه: در جنگ تحمیلی سخن از مرز پرگهر نبود، سخن از کربلا و یاحسین بود، اگر این نواها نباشد این مرز پرگهر نمی‌تواند خودش را حفظ کند؛ این نواهای یاحسین یا حسین، این پرچم‌های یازهرا، ‌یاعلی و ... هم خودشان و هم پرچم سه رنگ ایران را حفظ کردند.

گروه حوزه‌های علمیه: شعری که در جاهلیت رسم بود، شعر خیالی بود یعنی خیالات و اوهام را با نظم خاص ارائه می‌کردند. اسلام ظرف شعر را از مظروف تو خالی خود درآورد؛ حکمت و معارف اسلامی را جایگزین خیالات و اوهام در شعر کرد.

گروه حوزه‌های علمیه: انسان یا زنده است یا مرده، انسان زنده یا مومن است یا کافر. خلاصه این تقسیم این است که انسان یا زنده است یا کافر و زمانی که زنده را در مقابل کافر استفاده می‌کند معلوم می‌شود که کافر مرده است.

گروه حوزه‌های علمیه: بعد از اینکه امام(ره) جام زهر را نوشید و قطعنامه 598 را امضا کرد؛ دشمنان ایران عملیات مرصاد را به راه انداختند اما وقتی در جنگ کویت از ما خواستند با آنها در حمله به عراق متحد شویم امام (ره) و ملت ایران قبول نکردند و گفتند ما توافق نامه امضا کردیم.

گروه حوزه‌های علمیه: اگر خدای سبحان برهانی را در قرآن ارائه کرد کلید آن مطلب اسماء حسنایی است که ذیل آن برهان بیان شده، زمانی سبحان است، زمانی غفور است و...؛ هر اسمی از اسمای حسنی خدا که در ذیل آیه قرار می‌گیرد مضمون آیه است و آیه با فهم آن اسم است که درست فهمیده می‌شود.

گروه حوزه‌های علمیه: در مسخ ملکوتی شخص با حفظ انسانیتش حیوان می‌شود. انسانیت انسان در این مسخ محفوظ است انسان بوزینه، مار و عقرب نمی‌شود؛ چون اگر حیوان شود دیگر عذابی ندارد، حیوانات از حیوان بودن‌شان رنج نمی‌برند. این انسان است که بوزینه، شیطان و ....شده و این است که برای انسان عذاب و رنج‌آور است.

گروه حوزه‌های علمیه: آیات پایانی سوره مبارکه یاسین از مصادیق جدال احسن پیامبر(ص) با مشرکان است؛ در جدال احسن راه انکار برای مشرکان بسته می‌شود؛ بر اساس آیات قرآن زمانی که این گونه جدال شود «فَسَیُنْغِضُونَ إِلَیْکَ رُءُوسَهُمْ» آنها شرمنده و سرافکنده می‌شوند چرا که راهی برای انکار ندارند.

گروه حوزه‌های علمیه: نظم عالم بر وجود ناظم و وحدت این ناظم دلالت دارد، استمرار نظم حکیمانه در عالم اشاره به مبدأ حکیم دارد که آن مبدأ حکیم شریک ندارد؛ چون اگر شریک می‌داشت هر کدام یک اراده‌ای داشتند و دیگر نمی‌شد که دو ذات یک کار و یک نظم واحد را انجام دهند.

گروه حوزه‌های علمیه: خدا انسان را خلق کرد، هدفی برای او مشخص کرد، راهی که این قافله را به هدف برساند ترسیم کرد، راهنمایان فرستاد و بشر با «وَالَّذِی قَدَّرَ فَهَدَى» کارها را انجام می‌دهد بعد می‌گوید خودم انجام دادم؛ این همان اسلامی حرف زدن و قارونی فکر کردن است.