حسین-فاطمی

نام دکتر فاطمی اما بر ساختمانی در میدان مشق ماند و خیابانی هم در مرکز تهران هنوز رد او را بر پیشانی دارد... تاریخ انگار جدال نام ها و رنگ هاست و روایتی که نو می شود و جماعتی که از یاد می برند و بی تفاوت از معابر و مقابر، تنها سرخویش می گیرند و می پرسند "دل خوش سیری چند؟"

«اگر من امروز استغفار کنم دیگر هیچ‌کس در این مملکت، حرف کسی را باور نمی‌کند و جواب جوان‌های مملکت را در آیندۀ تاریخ چه کسی خواهد داد که می‌گویند: حتی حسین فاطمی هم وقتی پای جانش افتاد، به گ... خوردن افتاد. اما چنین نکرد و دانسته مُرد».

آنچه تندروی فاطمی خوانده می‌شود ناظر بر مواضع صریح روزنامه او پس از کودتای نافرجام 25 مرداد و نطق میدان بهارستان است و گرنه در مقام وزیر امور خارجه با آداب دیپلماسی نیک آشنا بود.

از کتاب چیز زیادی دستگیرمان نمی‌شود جر آن که درمی‌یابیم دکتر مصدق گرامافونی به مناسبت ازدواج آنها هدیه داد و او هم با فاطمی و هم فرزندشان رابطه سردی داشته. خانم سطوتی البته از احمدی‌نژاد و مشایی به عنوان «پسران» خود یاد می‌کرد

زیباکلام وقتی در می یابد که با بانو فاطمی مواجه است گمان می‌بردمی‌تواند به منبع دست اولی از خاطران ناب سطوتی از سال های نهضت نفت و اثرگذاران و مخالفانش مواجه شود اما ...

19 آبان 1333 سیدحسین فاطمی، مدیر روزنامه باختر امروز و وزیر امور خارجه دولت دکتر مصدق، بعد از ماه‌ها بازداشت، تیرباران شد.

اندیشه جمهوری خواهی از زمانی که در یونان باستان توسط ارسطو مطرح و در دموکراسی آن بر اساس فلسفه شهروند آزاد با حقوق مساوی بنا گذارده شد تا زمانی که به ایران برسد، چه به لحاظ نظری و فلسفی و چه به لحاظ عملی و سیاسی دچار قبض و بسط فراوانی شده بود اما نخستین تلاش برای استقرار جمهوری در ایران به مثابه یک طلوع خونین بود.

حسین فاطمی در دوران دبیرستان نخستین تجربه‌های روزنامه‌نگاری خود را در نشریه هفتگی «باختر» کسب کرد و در اصفهان سردبیر روزنامه «باختر» شد

فاطمی در سرمقاله‌های خود در آن 3 روز محمدرضا پهلوی را که پس از شکست کودتای 25 مرداد به بغداد فرار کرده بود، «فراری بغداد» توصیف کرد و دربار را دشمن ملت و نیز «قبله‌گاه هر چه دزد، هر چه بی‌ناموس و هر چه واخورده اجتماع» و انگلیس را ارباب شاه.

فاطمی در سرمقاله‌های خود در آن 3 روز محمدرضا پهلوی را که پس از شکست کودتای 25 مرداد به بغداد فرار کرده بود، «فراری بغداد» توصیف کرد و دربار را دشمن ملت و نیز «قبله‌گاه هر چه دزد، هر چه بی‌ناموس و هر چه واخورده اجتماع» و انگلیس را ارباب شاه.