حضرت-عباس

علی آرام خوابیده بود. چهرهاش مثل گچ سفید شده بود. خونش مثل لاله‌ای یک طرف صورتش را پوشانده بود. آنقدر جذابیت پیدا کرده بود که اگر وقتم ایجاب می‌کرد دوست داشتم ساعت‌ها به تماشای چهره زیبایش بنشینم.

حضرت امام صادق (ع)  در ادامة زیات‌نامه حضرت عباس (ع)  می‌فرمایند:

حضرت عباس (ع) دارای زیبایی ویژه ای بود و چهره دلربایش، هر بیننده ای را به تحسین وامی داشت. او چون ماه تمام، در میان هاشمیان می درخشید

روز هفتم محرم، سه روز پیش از شهادت امام، عبیداللّه به عمر سعد نگاشت: «...به هوش باش! وقتی نامه ام به دستت رسید، به حسین(علیه السلام) سخت بگیر و اجازه نده از آب فرات حتی قطره ای بنوشد و با آنان همان کاری را بکن که آنان با بنده پرهیزگار خدا عثمان بن عفان کردند. والسلام.»1

امام سجاد(ع): «واِنَّ لِلْعَبّاسِ عِنْدَاللهِ عزّوجلَّ مَنْزلَةٌ یَغْبِطُهُ بِها جَمِیعُ الشُّهَداءِ یَوْمَ الْقِیامَة؛ برای عباس در پیشگاه خداوند بزرگ مقامی بس ارجمند است که همه شهیدان در روز قیامت به آن مقام غبطه می خورند».[1]

دکتر متخصص ریه گفت که این آقا از شدت ضرب سینه‌زدن ریه راست‌اش پاره شده و خیلی خطرناک است و باید تحت درمان باشد و اصلا هم نباید از این به بعد سینه‌زنی کند!...

حضرت امام صادق (ع)  در ادامة زیات‌نامه حضرت عباس (ع)  می‌فرمایند:

حضرت امام صادق (ع)  در ادامة زیات‌نامه حضرت عباس (ع)  می‌فرمایند:

در طول تاریخ انسان‌های والا مقام و ولایت‌مدار فراوانی بودند که تا پای جان و آخرین قطره از خون خود، از مولا و امام و رهبر الهی خود حمایت نموده و هرگز به فکر جدایی از امام‌شان نبودند