سؤالاتم زیاد و کاسه ی صبرم لبریز شده بود. به هر دری می زدم و به دنبال پاسخ می گشتم. خیلی حرف ها می شنیدم اما در هیچ لفظی معنای آرام بخش پیدا نمی شد. سرانجام کلماتی آهنگین و شیرین به همه ی سؤالاتم پاسخ داد. دیگر این کلمات به شمیم حقیقت عطرآگین بود و پاسخ دهنده و گوینده و آرامش دهنده کسی نبود جز گل سرسبد عالم هستی «حضرت مهدی(ع)»،
