این فرقه در پایان نیمه اول قرن اول هجری پدید آمد. آنان بر این باور بودند که
مرتکب گناهان کبیره، همیشه در دوزخ نمی ماند، بلکه کار او را به خدا وا می گذاشتند
.
به این دلیل آنان را مرجئه می خواندند که نیت را کافی می دانستند و بر این باور
بودند که خدا نیز بر آن بسنده می کند و عذابشان نخواهد کرد
.(2)
