خوش-خلقی

«خوش خلقی» به معنای معاشرت نیکو و برخورد نیک با دیگران می‌باشد. این صفت ارزنده یکی ازبهترین عوامل پیشرفت برای فرد و جامعه است که سبب گرمی و صفا و محبت میان انسانها شده وروح شخص و کسانی که با او معاشرت دارند را آرامش می‌بخشد

برخلاف تصور برخی والدین گفتن "نه" به کودک نه تنها دارای تأثیر منفی بر او نبوده بلکه برای آینده او نیز مفید است.

خلق نیکو در منابع اسلامی، عامل بسیار مؤثر در سازگاری و تحکیم بنیاد خانواده معرفی شده است. در روایتی، شخصی به نام حسین بن بشار واسطی می گوید: نامه ای به امام رضا (علیه السّلام) نوشتم و در آن به حضرت عرضه داشتم: یکی از بستگانم برای خواستگاری نزد من آمده، ولی بداخلاق است؛ چه کنم؟ حضرت در پاسخ فرمودند: اگر بداخلاق است، به او زن ندهید

حضرت صادق علیه السلام ، رئیس مکتب حسینی جعفری که نام مبارکش «جعفر» و کنیه اش «ابوعبداللّه » و پدر بزرگوارش امام باقر علیه السلام و مادر مکرّمه اش «ام فروه» می باشد، در هفدهم ربیع الاول سال 83 هجری قمری در مدینه منوره چشم به

بهترین حالت و جلوه انسان، ذکر و یاد خداست. روح همه طاعات و عبادات و ارزش های اسلامی را، یاد خدا تشکیل می دهد. از نظر اسلام، بزرگ ترین قدرت روحی و معنوی انسان و تنها عامل سعادت و کمال او، توجه به خدا و اشتغال به یاد اوست سکوت و خاموشیِ مؤمن باعث افزایش تفکر و اندیشه اش می شود حضرت امیرامؤمنین(ع) در مدح گروهی از مؤمنان فرموده اند: