دولت-پزشکیان

ناامیدی اصلاح‌طلبان از گرفتن سهم اضافی از دولت باعث رشد کنش‌های رادیکال از جانب آن‌ها شده است.

رئیس سازمان بازرسی کل کشور از عزم این سازمان برای مقابله با مدیرانی خبر داد که از قانون و اعتبارات اجتماعی سازمان‌ها در جهت محکم‌کردن جای پای خود استفاده می‌کنند.

رئیس شورای فقهی بانک مرکزی گفته است: معتقدم منبع وام‌های قرض‌الحسنه که به کارکنان شبکه بانکی پرداخت می‌شود باید از محل منابع خود بانک باشد و نه سپرده‌های مردمی.

مقام معظم رهبری و بدنه حاکمیتی نظام با این حمایت ها نشان دادند که اگر به زبان می گویند "موفقیت پزشکیان موفقیت همه است"؛ در عمل هم بر همین مسیر ره می سپرند.

چپ‌های نجیب و راست‌های اصیل درباره "وفاق ملی" تأکید دارند که اثر وفاق باید در سفره‌های مردم و کارآمدی دولت دیده شود و این وفاق حتما باید مورد حمایت و پشتیبانی قرار گیرد.

مسئله نظارت بر بازار و قیمت‌ها، امروز در آزادترین اقتصادهای جهان نیز انجام می شود اما عده ای در ایران که خود را از پاپ هم کاتولیک‌تر می دانند؛ معتقدند که چنین عقلانیتی در مواضع "آدام اسمیت" نبوده است!

اصلاح‌طلبان همچنان به نقد عملکرد دولت گذشته بدون اشاره به دستاوردهای آن پرداخته و می‌کوشند تا در دامنه شکاف‌ها به کنشگری بپردازند.

"وفاق ملی" باید بسترساز "کارآمدی" باشد اما برخی اصلاح‌طلبان در ظاهر دلسوزی برای پزشکیان و جریان چپ؛ وفاق را مقدمه فک حصر از فتنه‌گران و رفع انزوای سیاسی آنان معرفی می‌کنند!

شکاف میان طیف اصلاح‌طلبان رادیکال و اصلاح‌طلبان میانه رو و عملگرا روز به روز در حال شدت گرفتن است.

"کابینه نظام بودنِ یک دولت"، حرفی است باطل و اساسا محال. زیرا شأن و تعقل نظام سیاسی نیز بالاتر از این است که حیثیت خود را به یک دولت 4 یا 8 ساله گره بزند.