"رخ دیوانه" نوید دهنده یک حرکت نو در ایران است, روایتی غیر خطی با رگه های پست مدرنیستی که در این سینما کمتر دیده شده, قرار دادن کاراکتر محوری کار به عنوان نریتور داستان که در طول اثر احساساتش را من باب وقایع در حال جریان و آدم های قصه بیان میکند, نریشنی که گاها ما را به یاد "باشگاه مشت زنی" می اندازد