در سخنان عارفان و صوفیان به واژه هایی برمی خوریم که ظاهری ناپسند دارند، اما از نظر آنان مقدس و زیبا بوده، معانی خاصی را حمل می کنند. آنان به ظاهر زشت الفاظ کاری ندارند و به فریبندگی کلمات که از توجه به ظاهر آنها در ذهن هر شنونده و خواننده ای پدید می آید، توجه نکرده و در دریای معانی الفاظ فرو می روند و برای هر کلمه ای معنای خاصی در نظر می گیرند.
