سلبریتی-بیسواد

ورود شخصی و نمایشی آن‌ها به‌تنهایی دردی را دوا نکرد و در مسئله‌ای مانند انتخابات موج‌هایی مانند "هشتگ پشیمانم" را نیز به دنبال داشت.

حرف از ایران باستان و کوروش می‌زنند اما خودشان از نوک انگشتان پا تا فرق سر، در منجلاب ناهنجاری‌های غرب و مدرنیسم دست و پا می‌زنند.

میلانی که در سینما کپی‌کاری‌هایش از خطر افشا مصون ماند، در ارائه آثار نقاشی‌اش اینبار دستش رو شد و این کپی‌کاری‌ها هیاهویی بزرگی در فضای مجازی بوجود آورد.

«سلبریتی‌های دردسرسازی» مثل خانم علیدوستی با زدن رسانه ملی نفی رسانه و مرجعیت زدایی از آن در اذهان عمومی را دنبال می‌کنند.

مهین ترابی: چه لزومی دارد کمک به نیازمندان و خیریه‌ها را در فضای مجازی منتشر کنیم؟

آنچه از روی نقشه سینما و هنر مثل یک کفش‌دوزک حذف شده ، حضور سینمایی و تلویزیونی امیر فضلی است و ممکن است، همین نقش کم رنگ او در برنامه خندوانه نیز حذف شود.

کارهای مرحوم دری ویژگی منحصر به فرد داشتند؛ یکی بزم هنری آثار بود که آنقدر با دقت نظر و مبتنی بر یک سناریوی قوی و علمی بود در کنار آن از حفظ جهت‌گیری‌های ملی اسلامی و انقلابی غافل نشد.

سیاست یکپارچه‌ای در بینمان نیست و بلاتکلیفیم. یک روز از سلبریتی قدردانی می‌کنیم که مثلا عکس فلان شهید را در صفحه‌اش منتشر کرده است، روز بعد او را با خاک یکسان می‌کنیم

هر کدام از این ستاره‌ها می‌توانند خود ارزش افزوده‌ای برای یک شبکه باشند اما استفاده همزمان همه آنها در یک برهه زمانی در یک شبکه نه‌تنها تصمیم مدیریتی عاقلانه‌ای نیست.

چطور سلبریتی‌ها می‌توانند این پول‌های کثیف بگیرند و در کشورهای مختلف تجارت راه بیندازند و خانه بخرند و زندگی های بین‌المللی بسازند و بعد ناگهان غم نان مردم هم بخورند؟