احمد بن حنبل سنت را حاکم بر قرآن دانسته و در فتاوی خود بر احادیث و فتاوی صحابی تکیه می زد. او بر طبق «مصلحت» فتوی نمی داد. آن گاه که نصی را روی در روی آن می یافت بر خلاف مالک عمل می کرد و هر گاه هم نصی را در برابر مصلحت نمی دید، آن را مبنای حکم قرار می داد و همانند شافعی از مصلحت گریزان نبود.