قتلگاه

واقعیت این است که با قلب مفهوم کلمات و کشتن کلمه و نیز روایت مطابق میل و خواست خود، نمی‌توان کشور را اداره کرد و یا مردم را قانع کرد. نه‌تنها مردم باور نمی‌کنند، بلکه از این پس اگر سخن درستی هم بگویید، کسی باور نخواهد کرد. چنین سیاستی موجب فرو رفتن بیشتر در گرداب خودساخته تبلیغاتی می‌شود.

بر این باورم که اقدام غیرمتعارف پاکبان، شایسته این تعابیر نیست؛ قهرمان داستان ما برای «هیچ»، جانش را به خطر انداخته که بلاتردید ترک فعل در این مورد خاص، عقلایی ترین تصمیم ممکن بود.

پاهای زینب می لرزید. نمی توانست به خوبی قدم بردارد. آرام آرام به قتلگاه نزدیک شد. قتلگاه، دریای خون بود. بوی زخم و فریاد، بوی چکاچک شمشیرها و بوی شیهه های ذوالجناح از آن به مشام می رسید.