محسن-رنانی

یکی از تئوریسین‌های اصلاح‌طلب که مدعیست "خردمندی سیستماتیک" در ایران وجود ندارد به تازگی در اشاره به رفتار زننده یک زن در دانشگاه علوم تحقیقات؛ خواستار برگزاری میزگرد او با استادان و دانشجویان شد!

درخواست صمیمانه‌ام از دکتر پزشکیان این است که «اتفاق ملی» را فدای «وفاق ملی» نکند. برای وفاق ملی برود و دست بزرگان و سالخوردگانِ جناح‌های مختلف را ببوسد وبا آنها همدلی کند؛ اما برای «اتفاق ملی» اجازه دهد کابینه چهاردهم از محاصره نیروهای فرتوت دولت‌های پیشین، با الگوهای فکری منقضی شده، رها شود.

باطل السحر برخی حواشی سیاسی و اقداماتی نظیر شعار دادن علیه ظریف؛ "کارآمدی" است و دولت پزشکیان با اهتمام به این مسئله می تواند از تلاطم های سیاسی به سلامت عبور کند.

پیشنهاداتی از قبیل "برگزاری رفراندوم" به دکتر پزشکیان عملا به معنی گذاشتن پوست خربزه زیر پای رئیس جمهور جدید و دولت اوست.

اگر از نتایج انتخابات اخیر کمک بگیریم، اکنون جامعه دارای سه گروه جمعیتی بزرگ است (51 درصدی‌، 27 درصدی‌، و 22 درصدی) که این‌ها قضاوتشان نسبت به یک چنین پدیده‌ای متفاوت است، معیار شما برای تبعیت از افکار عمومی، کدام بخش‌های جامعه است؟

بسیاری از آنها که در انتخابات شرکت نکردند هرگز متوجه اهداف توطئه "تحریم انتخابات" نیستند و حتی با آن مخالفند اما بانیان تحریم از آنجا که به این فرجام تلخ آگاه‌اند؛ رأی ندادن را تشویق می‌کنند.

ما کنشگرانی که در این انتخابات به میدان آمدیم، چون نگران ایرانیم و چون سرنوشت ایران به عملکرد و آبروی آقای پزشکیان هم پیوند خورده است، نگران آبروی ایشان هم هستیم. ما اکنون در معرض پرسش ایرانیانی هستیم که علی‌رغم میل خود، به ما اعتماد کردند و به میدان آمدند.

ما تصمیم گرفته‌ایم برای آن که این کشور در مسیر توسعه خود در دام چرخه خشونت بی‌پایان قرار نگیرد، یک‌بار دیگر اعتماد کنیم، یک‌بار دیگر قمار کنیم و یک‌بار دیگر به خود و نظام سیاسی فرصت تغییر بدهیم.

شک نکنیم که با آمدن پزشکیان مشارکت بالا می‌رود و این، هدف حکومت را برآورده می‌کند. اما برای آن که جامعه هم بُرد کند و پرستار-جمهور خودش را داشته باشد، باید مشارکت آنقدر بالا برود تا پزشکیان رأی بیاورد. وگرنه همه‌مان دوباره سرخورده خواهیم شد و کشور به بن‌بست تازه‌ای خواهد رفت.

محسن رنانی اقتصاددان: به مسعود پزشکیان رأی خواهم داد چون معتقدم ملت ایران در مرحله اول ضمن اعلام آن «نه» بزرگ، با رأی به پزشکیان انگشت‌پای خود را نیز «لایِ درْ» گذاشت.