منیت

در را وا کن و به این قفس مرده جان بده دیوارها و فاصله ها را تکان بده، تا باورت کنند چون فوارهای بلند خود را به تشنگان تماشا نشان بده، بر هر چه قاب پنجره ی روبه آفتاب سهمی ز نور تکه ای از آسمان بده، ما را زدست زندگی بی امان بگیر ما را بدست حادثه ای ناگهان بده، زین خلق پر شکایت گریان شدم ملول این سفره های وا شده را آب و نان بده.