نرگس-آبیار

او با داشته های وطنی خود از فضاهایی بِکر و خانواده های ایرانی در به تصویر کشیدن دنیای ذهنی و دغدغه هایش بهره می برد و با در نظر گرفتن اِلِمان های ملی زندگی هایی را به تصویر می کشد که از دل همین سرزمین بیرون می آیند و هم جنس روزمره های همین مردمند

نرگس آبیار و محمد حسین مهدویان هیچگاه نمی‌توانند به صراحت ابراز کنند که آثارشان در نفی انحراف از ایدئولوژی است و به توصیف‌های سینمایی از آثارشان بسنده می‌کنند.

در این‌جور مواقع خیلی دست و دلمان به کار نمی‌رود. این قدر این روزها به بهانه فیلم «شبی که ماه کامل شد» از سبعیت گروهک‌های تروریستی شرق کشور گفته‌ایم و نوشته‌ایم که دیگر هر قدر بگوییم تکرار مکررات است.

هیات شجاع داوران در سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر کار بسیار بزرگ و بی‌سابقه‌ای را انجام داد که انتظار می‌رود در به مقصود رساندن گفتمان فجر به صورت شایسته‌ای تجلیل شوند.

جشنواره سی‌وهفتم را باید به لحاظ داوری یکی از استانداردترین دوره‌های این رویداد هنری قلمداد کرد. واکنش‌ها غالباً در این باره مثبت بود.

«شبی که ماه کامل شد» فاتح مطلق سی و هفتمین دوره از جشنواره فجر شد. شبی که ماه فیلم نرگس آبیار طلوع کرد و چهارمین فیلم او موردتوجه خاص هیات داوران قرار گرفت

باید الناز شاکردوست را بسیار خوش‌شانس دانست؛ کسی که درست همان وقت که باید همان جایی بوده که باید. گرفتن نقش سخت و درجه یک فائزه از نرگس آبیار و حضور در فیلمی که امسال خوش درخشیده و نظر‌ها را به سوی خودش برگردانده، به اندازه کافی می‌توانست برای الناز رأی جمع کند.