هنر-و-تجربه

ناهید حسن‌زاده در میانه به دنیا آمده و فارغ‌التحصیل رشته مامایی است. فیلم‌سازی را با شرکت در انجمن سینمای جوانان ایران آغاز کرده و فیلم‌های کوتاه و مستندی چون «کلمه»، «من بر زمین سنگین شدم»، «حلیمه» و «باکره» را در کارنامه خود دارد که پیش از این برای آثار کوتاه و مستندش موفق به دریافت جوایزی از جشنواره‌های داخلی و خارجی شده است.

محسن عبدالوهاب فیلم‌سازی است که حضور در عرصه سینما را با تدوین فیلم‌های مستند و داستانی آغاز کرده و به نوعی خاستگاه خود را سینمای مستند می‌داند.

فاطمه ثقفی می‌گوید اگر در آخرین روز فیلم‌برداری و در آن آخرین پلان، مسئولان روابط عمومی راه‌آهن محو فیلم نمی‌شدند و راه را بر ترن می‌بستند، هرگز دچار سانحه قطار نمی‌شد.

سامان استرکی یک فیلم‌ساز تجربه‌گرا و خلاق به معنی دقیق کلمه است، که همین جاه‌طلبی و کمال گرایی در کنار مشکلات ساخت فیلم در سینمای مستقل باعث فاصله زیاد میان فیلم‌هایش شده است. استرکی را بیشتر با فیلم «صندلی خالی» می‌شناسیم.

دوستان شورای صنفی نمایش و یکی دو دوست دیگر که مناصب صنفی و دولتی توامان هم دارند، شمشیر را برای گروه سینمایی هنروتجربه از رو بسته‌اند و هر روز تصمیم تهاجمی جدیدی علیه این گروه می‌گیرند

حمید جعفری کارگردان جوانی است که با فیلم‌های مستند خود توانسته حضور بین‌المللی موفقی در جشنواره‌های داخلی و خارجی داشته باشد و جوایزی را به خود اختصاص دهد.

داریوش غذبانی دانش‌آموخته رشته کارگردانی سینما و فارغ‌التحصیل دانشگاه سوره اصفهان است. او که سینما را پیش از ساخت آثار مستند و داستانی کوتاهش، با دستیاری، نویسندگی و حضور در پروژه‌های سینمایی متعددی تجربه کرده است، نگاهی ژرف و واقع‌بینانه به جهان پیرامونش دارد

شادی حاجی مشهدی – صبح یکی از روزهای شلوغِ قبل از نو شدن سال 96، برای گفت‌وگو با پژمان تیمورتاش وقت ملاقات گذاشتم و به‌خاطر ازدحام و ترافیک آن روزها کمی دیرتر رسیدم

ایلیا محمدی نیا – گفت‌وگو با محمد کارت تجربه‌ای دل‌نشین برای من بود. چراکه سینمای مستند برای این کارگردان صرفا تصویر نیست. او با کاراکتر‌های فیلمش پس از تولد همراه می‌شود تا بلکه مرهمی برای دردهایشان جست‌وجو کند، یا دست‌کم صدایشان باشد.

علی‌اصغر کشانی – حمیدرضا علیقلیان کارگردان فیلم کوتاه «خاکستری» از شاگردان کارگاه فیلم کیارستمی است که پس از ساخت چند فیلم کوتاه و انیمیشن اولین فیلمش «فلامینگو شماره سیزده» را جلوی دوربین برد؛ فیلمی که با وجود طرح زندگی آدم‌های تبعیدی، به واسطه حضور دو شاعر علاقه‌مند به سینما در بخش نگارش و بازیگری، به دنبال رسیدن به فضایی شاعرانه است.