هومن-اردبیلی

در نهایت هم سوال مشترکی برایشان پیش می آمد که گل ها را چه کسی در اینجا کاشته است و بعد از آنکه متوجه می شدند یک نفر به یاد مادرش هر سال این کار را می کند لبخندی به لبشان می آمد، خدابیامرزی می گفتند و می رفتند