پیمانکاری یا مقاطعه، در تاریخ اداری و مالی ایران پیشینه‌ای طولانی دارد و معانی و کاربردهای مختلفی از آن ارائه شده‌است؛ اما در تعریفی ساده می‌توان آن را به معنای تقبل انجام کاری توسط شخصی پس از تعیین مزد دانست. قانون مالیات بر درآمد مصوب 1334، از اولین منابع رسمی حقوقی است که به مفهوم این رابطه اشاره کرده‌است.