ژانرنویسی

ژانویسی در ادبیات ایران کمتر مورده توجه بوده؛ برخی آن را مفید دانسته و از آن دفاع می‌کنند، برخی هم آن را مضر می‌دانند و به این جریان خوشبین‌ نیستند.

مهرداد مراد می‌گوید: رمان ژانر در همه دنیا مخاطب دارد و به جرئت می‌توان ادعا کرد که صنعت نشر را سرپا نگه داشته است.

ناتاشا امیری با بیان این‌که با ژانرنویسی مخالف است می‌گوید: نوشتن بر مبنای ژانرِ خاص اشتباه و انحراف است.

کیهان یهمنی با بیان این‌که زمینه‌های نوشتن در ژانرهای مختلف در کشورمان وجود ندارد می‌گوید: ما وقتی می‌توانیم بر ژانر خاصی سرمایه‌گذاری کنیم که مشکل کتاب‌خوانی در کشورمان حل شده باشد.

سوسن طاقدیس با بیان این‌که ژانر باید وجود داشته باشد، می‌گوید: مخاطب ایرانی از مطالعه کتاب‌هایی که مولف آن‌ها ایرانی است زده و نسبت به آن‌ها بی‌اعتماد شده است.

امین فقیری می‌گوید: در صورتی که ژانر باعث شود فرد در یک چارچوب قرار بگیرد و کارهای دیگری را تجربه نکند، لطفی ندارد.

منصور یاقوتی می‌گوید: ژانرنویسی مقدمه ادبیات جدی و پلی برای رسیدن به آن است.

پدرام رضایی‌زاده می‌گوید: اگر با ساده‌انگاری و نگاه کاسب‌کارانه به سمت ژانرنویسی نرویم قطعا می‌تواند به ادبیات ما کمک کند.

عباس آگاهی می‌گوید: رمان و به طریق اولا، زیرمجموعه‌های پلیسی آن‌، در کشور ما، هنوز کاملا جا نیفتاده است.

محمدجواد جزینی می‌گوید: جنس طرح‌ کردن ژانر، تبلیغ کاسب‌کارانه روشنفکری است.