بخش عمده ای از معارف دینی، قوانین عملی است که «احکام» یا «فقه» نامیده می شود. در حوزه های علوم دینی، بخش عمده ای از وقت طلبه ها صرف فقه آموزی و فراگیری احکام دینی می شود. حال اگر ما می خواهیم مبلّغ دین باشیم، باید بخشی از وقتمان، صرف تبلیغ و ابلاغ احکام به مردم باشد؛ همان طور که وظیفه ما حوزویان را آیه «نفر» مشخص می کند:
