۱۲ فیلم ۲۰۱۸ که منتقدان برداشت متفاوتی از آنها داشته‌اند

در دنیای سینما همیشه فیلم‌هایی وجود دارند که بازخورد شایسته‌ی خود را دریافت نمی‌کنند. گاهی فیلم‌های خوب دچار بی‌توجهی شده و از طرف دیگر به فیلم‌های متوسط و یا بد بیش از حد انتظار بها داده می‌شود. حالا در این مقاله قصد داریم فیلم‌هایی که از طرف برخی منتقدان نظری مخالف با نظر عمومی داشته‌اند را بررسی کنیم.

1. Bad Times at the El Royaleسارا مارس Sarah Marrs معتقد است مخاطبان به اندازه کافی به «اوقات بد در ال رویال» توجه نکرده‌اند. اثر درو گدار Drew Goddard یک فیلم غیرقابل‌ پیش‌بینی به سبک آثار دلهره‌آور دیوید لینچ است که نه می‌توان آن را در ژانر وحشت قرار داد و نه در ژانر مهیج؛ احتمالا به همین دلیل است که فیلم در جذب مخاطب چندان موفق عمل نکرده است. با این وجود، گروه بازیگران و بازی‌های آنها به شدت قابل‌توجه است.

2. Creed 2

کلیتون دیویس Clayton Davis دربارهٔ «کرید 2» گفته امسال فیلم‌ها و بازی‌های متعددی را دیده است که به شدت مورد تشویق یا انتقاد منتقدان قرار گرفتند، اما هیچ‌کدام به اندازهٔ ساخته استیون کیپل Steven Caple در ناامید کردن تماشاچی موفق نبودند. این فیلم از هیچ نظری نتوانست به نسخهٔ عالی‌تری نسبت به فیلم اول رایان کوگلر Ryan Coogler تبدیل شود. با این وجود، مایکل بی.جردن Michael B. Jordan، تسا تامپسون Tessa Thompson و سیلوستر استالونه Sylvester Stallone بهترین اجراهای خود را به نمایش گذاشته‌اند.

3. Green Book

کندیس فردریک Candice Frederick منتقد سینما دربارهٔ «کتاب سبز» بر این عقیده است که معمولا برخی منتقدان فیلم‌های “موعظه‌گر” همراه با یک “پیام” خاص را محکوم می‌کنند. عموما این‌گونه فیلم‌ها از دریچه نگاه نژادپرستی و رنگین‌پوست‌ها روایت می‌شوند. اما اگر برعکس این موضوع اتفاق بیفتد آن فیلم یک اثر “الهام‌بخش” و “خوب” تلقی می‌شود. «کتاب سبز» یکی از جدیدترین فیلم‌ها با موضوع نژادپرستی است که بیشتر به همدلی با شخصیت سفیدپوست نژادپرستش (با بازی ویگو مورتنسن Viggo Mortensen) می‌پردازد و شخصیت سیاه‌پوست و موردتبعیض داستان را به حاشیه می‌برد.

4. Mandyادوارد دوگلاس Edward Douglas دربارهٔ «مندی» گفته که قصد تخریب این فیلم را ندارد، اما می‌خواهد «مندی» را تخریب کند. او در جشنواره ساندنس تعریف‌های خوبی دربارهٔ این فیلم شنیده بود که هیچ‌کدام را در فیلم ندید. تماشای اولین تجربه کارگردانی پانوس کوسماتوس Panos Cosmatos، دیدن آندره‌آ ریسبرو Andrea Riseborough در یک نقش دست‌کم گرفته‌شده و یا بازگشت دوباره نیکلاس کیج Nicolas Cage به عرصه فیلم برای دوگلاس جذابیتی نداشت.

5. Mid90sروکسانا حدیدی Roxana Hadadi معتقد است اولین اثر جونا هیل Jonah Hill روی موجی از گزافه‌گویی‌ و تبلیغات غلوآمیز در حال حرکت است؛ استعداد ویژه‌ٔ او در زمینه کارگردانی، مشاوره گرفتن از دوستان کارگردانش مثل مارتین اسکورسیزی و برادران کوئن و بازی اصیل و ویژهٔ بازیگر نوجوان داستان. با این حال به نظر می‌رسد خود فیلم از اعتبار و اصالتی که هیل خواستار آن است برخوردار نیست.

6. A Quiet Placeآرون نیوورث Aaron Neuwirth بر خلاف دیگر منتقدان زیاد به خاص بودن «یک مکان ساکت» در ژانر وحشت و قوی بودن ساختار فیلم‌ اعتقادی ندارد. ایده اصلی داستان جان کرازینسکی John Krasinski جالب است و او به عنوان کارگردانْ اثر قابل‌قبولی ارائه داده است، اما این فیلم فراتر از فیلم‌های درجه ب هیولایی معمولی (B-monster) نیست. اجرای بازیگران قدرتمند است و طراحی صدا بخش مهمی در فیلم به حساب می‌آید. اما به نظر نیوورث هم‌چنان کمبود چیزی در این فیلم حس می‌شود.

7. Roma

کریستوفر لوولین رید Christopher Llewellyn Reed به عنوان یکی از تحسین‌کنندگان آلفونسو کوارون Alfonso Cuarón دربارهٔ «رما» گفته در ابتدا نظر مثبتی نسبت به این فیلم زندگی‌نامه‌ای از دوران کودکی کارگردان داشته است. اما با وجود تصاویر سیاه و سفید مجلل و میزانسن‌های تأثیرگذار، داستان اصلی فیلم مأیوس‌کننده است. چیزی که در ابتدا امیدبخش به‌نظر می‌رسد، در آخر تنها به یک مشق نوستالژی پوچ تبدیل می‌شود. تصاویر فیلم حقیقتا خیره‌کننده هستند، اما سینما به چیزی فراتر از زیبایی صرف نیاز دارد.

8. A Simple Favorدان شاناهان Don Shanahan معتقد است برخلاف ظاهر شیک و پرجلای «یک لطف ساده»، اثر جدید پال فیگ Paul Feig با وجود نقدها و امتیازهای مثبتی که به دست آورده، یک شلختگی به تمام معناست. چیزی که ترکیب فریبنده‌ٔ بلیک لایولی Blake Lively و آنا کندریک Anna Kendrick را شکست داده، جزئیات مضحکی است که هیجان بالقوه داستان را خفه کرده است.

9. A Star is Born

آندریا تامپسون دربارهٔ «ستاره‌ای متولد شده است» نوشته مرا سنگدل تصور کنید، اما این فیلم برای من هیچ اهمیتی ندارد. نسخه‌های دیگر این فیلم بسیار قدرتمند بودند، اما بردلی کوپر کارگردان و بازیگر نقش جکسون، به جای داشتن توجه یکسان به نقشش و نقش لیدی گاگا، تنها به نمایش هرچه بیشتر قابلیت‌های خودش پرداخته است. کوپر حتی اجازه نمی‌دهد شخصیت جکسون ریسک دوست‌نداشتنی‌بودن را از طرف مخاطب به جان بخرد. خوشبختانه لیدی گاگا آنقدر بااستعداد هست که به شخصیت داستانْ زندگی و انرژی تزریق کند.

10. Suspiriaجویی کئو Joey Keogh به عنوان یکی از طرفداران قدیمی ژانر وحشت معتقد است که هیچ فیلمی به اندازهٔ بازسازی «سوسپیریا» ساخته لوکا گوادانینو Luca Guadagnino او را ناامید نکرده است. این فیلم برای او فیلمی بی‌حال، خمود و بسیار کسل‌کننده است. واکنش سرخوشانه منتقدان و مخاطبان عادی سینما شبیه هم است؛ گیج‌کننده. بی‌شک فیلم اصلی هم فیلم کاملی به حساب نمی‌آید، اما حداقل برچسب کسالت‌آور بودن روی آن نخورد.

11. Venom

رافائل موتامیور Rafael Motamayor و کریستوفر روزن Christopher Rosen هردو بر این عقیده‌اند که بسیاری از منتقدان برداشت اشتباهی از «ونوم» داشته‌اند. وقتی نبود خلاقیت، فیلم‌نامه ضعیف و کاراکترهای بد در بسیاری از فیلم‌های پرفروش نادیده گرفته می‌شود، عجیب است که فیلمی چنین سرگرم‌کننده، جالب و خارق‌العاده مورد حمله مخاطبانش قرار می‌گیرد.
روزن نیز در ابتدا به شدت از این فیلم احمقانه، شلخته و رخوت‌انگیز متنفر بوده است، اما پس از تماشای دوبارهٔ آن نظر کاملا متفاوتی پیدا کرد. حالا این فیلم برای او به یکی از بهترین فیلم‌های رمانتیک-کمدی سال تبدیل شده است.

12. Vox Luxلیندزی رومین Lindsey Romain، منتقد سینما، معمولا جذب فیلم‌هایی می‌شود که عموم مردم آن را نمی‌پسندند. «وکس لوکس» یکی از آن فیلم‌هایی است که به شدت باب طبع اوست. این فیلم یک فیلم عجیب، معیوب و پادرهوا است، اما تمام گستاخی‌ها و جسارت‌های آن برای رومین جذاب است. «وکس لوکس» یک نقد صریح به صنعت موسیقی پاپ آمریکایی است؛ صنعتی که به ستارگان جوانش هم رحم نمی‌کند.
این مقاله برگرفته از نوشتهٔ دیوید ارلیش David Ehrlich در سایت indiewire.com است.

کپی برداری و نقل این مطلب به هر شکل از جمله برای همه نشریه‌ها، وبلاگ‌ها و سایت های اینترنتی بدون ذکر دقیق کلمات “منبع: بلاگ نماوا” ممنوع است و شامل پیگرد قضایی می شود.