به گزارش ایسنا؛ این شبیه‌ساز برای تمامی فضانوردانی که از سال‌ها قبل برای پرواز به فضا یا ایستگاه‌های سالیوت، میر و در دو دهه اخیر برای سفر به ایستگاه فضایی بین‌المللی آموزش می‌بینند، کلاس درس و سالن امتحان بشمار می رود و در آن با اجزا و دستگاه‌ها و چگونگی کار سفینه سایوز آشنا می‌شوند.
سفینه سایوز دارای سه قسمت موتوری یا خدمات، سرنشین‌دار و بالاخره قسمت مداری است. دو بخش خدمات و مداری، زمان بازگشت فضانوردان از قسمت سرنشین‌دار جدا شده و در اثر برخورد به جو زمین از بین می‌روند. از بخش سرنشین‌دار فضانوردان برای صعود و فرود استفاده می‌کنند و شبیه ساز، دقیقاً مثل این بخش ساخته شده است. بخش سرنشین‌دار سایوز تقریباً شکل یک استوانه با قطر 2.2 متر است که به تدریج در بخش بالایی کوچکتر شده و به یک دریچه 70 سانتی‌متری ختم می‌شود. در داخل آن تمامی دستگاه‌های کنترل و هدایت بر روی صفحه کنترل روبروی فضانوردان قرار گرفته است. این بخش 2900 کیلوگرم وزن دارد و حجم قابل سکونت آن 4 متر مکعب است. اما این کلاس کوچک، با توجه به اندازه‌ای که دارد، هر دانش آموزی را نمی‌تواند قبول کند. فضانوردانی می‌توانند در آن آموزش ببینند و بعداً به فضا سفر کنند که مشخصات زیر را داشته باشند:
حداکثر قد 190 سانتی متر
حداقل قد 150 سانتی متر
حداکثر طول نیم تنه بالایی بدن 99 سانتی متر
حداقل طول نیم تنه بالایی بدن 80 سانتی متر
حداکثر وزن 95 کیلوگرم
حداقل وزن 50 کیلوگرم
حداکثر طول پا 29.5 سانتی متر
حداکثر عرض افقی شانه ها: 52 سانتی متر
حداکثر عرض قفسه سینه: 45 سانتی متر
حداکثر دور قفسه سینه: 112 سانتی متر
حداکثر عرض نشیمنگاه 41 سانتی متر
