به گزارش برترین‌ها: از نیمه دوم دهه هفتاد و با کمرنگ شدن ممیزی‌های آن سالها، موج تازه‌ای از بازیگران وارد سینما شدند که وجه تشابه اغلب آن‌ها برخورداری چشم‌های رنگی بود!
«پارسا پیروزفر» از سال 1371 وارد سینما شد. اولین بازیگری او در فیلمی کم آشنا به نام «مجسمه» بود که نقش یک دانشجو را بازی می‌کرد. در سال 1372 اولین نقش سینمایی‌اش را با نقشی کوتاه در فیلم «پری» ساخته داریوش مهرجویی ایفا کرد.
او درسال 1374 در فیلم «ضیافت» مسعود کیمیایی یکی از هفت جوانی است که پس از هفت سال باید سرقراری دوستانه در کافه‌ای قدیمی حاضر شوند بیشتر مورد توجه قرار گرفت. چرا که علاوه بر جذابیت ظاهری از بیان پخته و تسلط بر تکنیک‌های بازیگری بهره‌مند بود. پیروزفر در دو فیلم دیگر مسعود کیمیایی «مرسدس» و «اعتراض» هم ایفای نقش کرد.
از میان خیل پیشنهادات مرتبط با سینمای بدنه در فیلم‌هایی همچون: «شیدا»، «دختران انتظار» و «عروس خوشقدم» ظاهر شد و تماشاگران زیادی را به سالن‌های سینما کشاند.
او در نیمه نخست دهه هشتاد هم همچنان در متن سینمای ایران حضور داشت و در فیلم‌های ماندگار «مهمان مامان» به ایفای نقش پرداخت که هم مورد توجه منتقدان قرار گرفت و هم توجه مخاطبان عام را به خود جلب کرد. او در سال 1382 برای بازی در این فیلم جایزه بازیگری هشتمین جشن خانه سینما را دریافت کرد.
هر چند که در کمال بدشانسی فیلم جذاب «نقاب» همزمان با اکران، نسخه غیرقانونی و قاچاق اش با کیفیت مطلوب روانه بازار شده و فروش آن را تا حد زیادی پایین آورده و بازی متفاوت او در نقش نیما نیز به چشم نیامد.
پیروزفر در «اشک سرما» در نقش سرباز کاوه کیانی متخصص خنثی کردن مین حضور حیرت انگیزی داشت و بازی اش برخلاف جشنواره‌های داخلی، بسیار مورد توجه داوران جشنواره‌های خارجی قرار گرفت.
او بین سال‌های 1384 تا 1386 از سینما فاصله گرفت و پس از آن در فیلم‌های معدودی، چون «اسب حیوان نجیبی است» و «این جا بدون من» بازی کرد. پارسا پیروزفر از سال 1390 تا 1393 تنها در سه فیلم «زندگی جای دیگری است»، «نزدیک‌تر» و «شکاف» ایفای نقش کرد.
هرچه زمان گذشت پیروزفر به سمت تئاتر بیشتر گرایش پیدا کرد و به‌ویژه در سال‌های اخیر، برخی آثار شاخص نمایشی جهان را با ترجمه و کارگردانی و بازی خودش روی صحنه برده که همه آن‌ها با اقبال تماشاگران روبه‌رو بوده است.
«ملاقات»، «بینوایان»، «یک روز تابستانی»،«سنگ‌ها در جیب‌هایش»، «خدای کشتار»، «گلن‌گری گلن راس» و.. از جمله نمایش‌هایی است که پیروزفر در کارنامه هنری خود به عنوان کارگردان یا نویسنده دارد، اما «ماتریوشکا» از کار‌های به شدت متفاوت اوست.
در سال 1394 پارسا پیروزفر نمایش 8 اپیزودی «ماتریوشکا» را که خود بر اساس داستان‌های کوتاه آنتون چخوف ترجمه کرده و نوشته بود به صورت نمایش‌های کوتاه، مرتبط و به هم پیوند خورده به صورت تک نفره به اجرا درآورد. این نمایش توانست برنده تندیس زرین بهترین بازیگر مرد در بخش بین‌الملل جشنواره فجر شود. درواقع پیروزفر در سال‌های اخیر بیشتر ستاره تئاتر بوده است، درحالی‌که همیشه این امکان را داشت که در سینما به مقام ستارگی دست پیدا کند.
زندگی در خارج از کشور و حضور‌های هرازگاهی در ایران هم شاید یکی از علت‌های گزیده‌کاری پیروزفر در سینما باشد. او در تلویزیون هم بسیار گزیده فعالیت کرده و در همه این سالها تنها در چهار سریال حضور داشت که اتفاقا همگی از آثار موفق و مشهور تلویزیون هستند؛ «در پناه تو» با آنکه اعمال سانسور‌های بسیار در این سریال عملا نقش پارسا پیروزفر از این سریال حذف کرد و «در قلب من» که باعث به شهرت رسیدن او شد. «سفر سبز» و «در چشم باد».
پیروزفر از معدود بازیگران سینمای ایران است که تقریبا هیچ مصاحبه‌ای از او موجود نیست و از این حیث یک استثنا به حساب می‌آید.
پارساپیروزفر این روز‌ها فیلم سینمایی «بی حسی موضعی» در اکران دارد و سه فیلم سینمایی «تی تی» و «مست عشق» و «مجبوریم» را در نوبت اکران دارد که هر یک از آن‌ها می‌تواند دوره تازه‌ای از موفقیت را برای این بازیگر که امروز 48 ساله شده است، رقم بزند.
