هپاتیت اتوایمیون - بخش دوم

در بین بیمارانی که بدون درمان رها می‌شوند. زمان لازم برای پیشرفت بیماری به سوی سیروز از شخصی به شخص دیگر متفاوت است. با درمان، معمولا التهاب کنترل شده و اغلب بیماران آینده خوبی دارند. علایم بالینی هپاتیت اتوایمیون از خفیف تا شدید متغیر می‌باشند. از آنجایی که هپاتیت ویروسی و هپاتیت دارویی علایم بالینی مشابهی با هپاتیت اتوایمیون دارند، تنها از روی علایم بالینی نمی‌توان بیماری را تشخیص داد و نیاز به انجام تست‌های تکمیلی می‌‌باشد.

هپاتیت اتوایمیون یک بیماری عفونی نیست، بنابراین از شخصی به شخص دیگر به هیچ طریق قابل انتقال نمی‌باشد. البته به علت زمینه ژنتیکی، ابتلا به این بیماری در بعضی از خانواده‌ها بیشتر می‌باشد.

تشخیص

بسیاری از افرادی که در مراحل اولیه بیماری هپاتیت اتوایمیون هستند، یا بدون علامتند و یا علایم مبهمی دارند. بنابراین در اغلب موارد، تشخیص تنها به دنبال آزمایش‌های روتینی که در آن آنزیم‌های کبدی مورد بررسی قرار گرفته‌اند، داده می‌شود. هنگامی که علایم بالینی و آزمایشگاهی به نفع هپاتیت باشند، تست‌های مربوط به هپاتیت و عامل ایجادکننده آن توسط پزشک درخواست می‌شود. تست‌ها معمولا شامل آزمایش خون، تصویربرداری و بیوپسی کبد می‌باشد.

 بیوپسی کبد

در هنگام نمونه‌برداری (بیوپسی کبد)، قسمت کوچکی از بافت کبد جهت بررسی زیر میکروسکوپ قرار گرفته می‌شود. مطالعه بافت‌شناسی زیر میکروسکوپ، التهاب و شدت پیشرفت آسیب کبدی به سوی سیروز را نشان می‌دهد. نوع سلول‌های التهابی که در محل دیده می‌شوند، معمولا به تشخیص قطعی هپاتیت اتوایمیون و رد سایر علل هپاتیت کمک می‌کند.

  درمان

تقریبا همیشه هپاتیت اتوایمیون نیاز به درمان دارد. مطالعات نشان می‌دهند که اگر درمان هر چه زودتر شروع شود، سبب بهبود علایم بالینی و توقف آسیب‌های وارده به کبد شده و حتی گاهی اوقات به بهبود صدمات ایجاد شده می‌انجامد. درمان شامل داروهایی است که سبب کاهش التهاب و سرکوب کردن سیستم ایمنی بیش‌فعال می‌شوند.

طول مدت درمان: معمولا بیماران بعد از حدود 3 سال از شروع درمان به مرحله فروکش بیماری وارد می‌شوند. بعضی از افراد در نهایت می‌توانند درمان را متوقف کنند، اگرچه امکان عود مجدد بیماری نیز می‌رود. امکان دارد درمان با دوز کم در طول سال‌ها (حتی تمام عمر)، بارها شروع و قطع شود.

بعضی از افراد که فرم خفیف بیماری را دارند ممکن است نیاز به گرفتن دارو نداشته باشند. تصمیم‌گیری برای آنکه کدام بیمار باید درمان شود و کدام بیمار می‌تواند درمان را متوقف سازد، بر عهده پزشک معالج بوده و به صورت جداگانه و از فردی به فرد دیگر فرق می‌‌کند. افرادی که درمان دارویی آنها متوقف شده، باید به طور مرتب توسط پزشک خود معاینه و آزمایش شوند، تا در صورت بروز هرگونه علایم جدید، درمان دوباره شروع شود و پیشرفت بیماری متوقف گردد.

به عنوان یک قانون کلی، درمان قطع نمی‌شود، مگر آنکه بیماری به مرحله فروکش رفته و یا درمان شکست بخورد و یا عوارض جانبی شدید در اثر درمان در شخص ظاهر شود. مرحله فروکش بیماری یعنی دیگر شخص علایم بالینی نداشته باشد و تست‌های کبدی نیز در حد طبیعی باشد و در بیوپسی جدید بافت کبدی رو به بهبود باشد. معمولا قبل از آنکه درمان را قطع کنند، یک بیوپسی مجدد از کبد گرفته تا مطمئن شوند که التهاب بافت کبدی بهتر شده است.

اگر نیاز به شروع درمان نبود: پیگیری‌های مرتب در افرادی که نیاز به شروع درمان نداشته باشند، توصیه می‌شود. پیگیری‌ها شامل معاینه بالینی و تست‌های خونی، هر چند ماه یک بار می‌باشد و معمولا حداقل هر 2 سال یک‌بار بیوپسی کبد توصیه می‌شود.

برای خواندن بخش اول- هپاتیت اتوایمیون- اینجا کلیک کنید.

برای خواندن بخش سوم- هپاتیت اتوایمیون- اینجا کلیک کنید.