رضا غبیشاوی
ساعت حدود 2.5 نصف شب است و تماشای آخرین قسمت سریال "جاسوس" تمام می شود. چشمانم را به زور باز نگه داشته ام. قبل از بستن لپ تاپ، سری به عصرایران می زنم. خبر را می بینم. چند بار تیتر را می خوانم و سعی می کنم متوجه شوم داستان چیست. واقعا قتل اتفاق افتاده یا مثلا شاید اسم فیلم جدید "قتل" است. شوکه می شوم. چند ثانیه اول واقعا درک تیتر خبر سخت است. وحشت می کنم. دیروز هشدار تهدید و امروز واقعا کشته شده اند؟ بله . خبر واقعیت داشت. هوش از سر آدم می رود از درک این خبر وحشتناک ... غیرقابل باور است اما واقعیت داشت ... مثل همه غیرقابل باورهایی که بالاخره باورمان شد. جان خالق گاو و اجاره نشینها و هامون ... خالق سنتوری و مهان مامان، این چنین بی رحمانه گرفته شد. مردی که برای دهه ها خالق بخشی از خاطرات خوب ما بود این چنین شوک آور تمام شد.
ای کاش به یاد این چهره فرهنگ و ادبیات و تصویر، یک روز سینماهای کشور، آثار او را پخش کنند. لابه لای فیلم های مختلف روز، چند سکانس هم به اکران آثار او اختصاص دهند. مردم به سینماها بروند و در این سوگ جمعی، کنار هم بنشینند و برای چندمین بار تماشاگر فیلم های او باشند. دوباره خاطرات خوب گذشته جلوی چشم ما بیاید. دوباره بخش به بخش فیلم های او را باهم ببینیم و یادآوری کنیم لذت های فیلم دیدن های گذشته را.
ای کاش چنین سوگواری به یاد این خالق فرهنگی برگزار می شد. ای کاش صداوسیما به یاد این کارگردان یک هفته هر شب یکی از فیلم های او را در تلویزیون ژخش می کرد تا ثابت کند همچنان زنده است.