عصر ایران - انتخابات اخیر مجلس شورای اسلامی، در هر دو مرحله اول و دوم، بیش از هر چیزی، زنگ هشداری برای نظام بود چه آن که رکورد پایین ترین میزان مشارکت مردم در یک انتخابات را شکست و نشان داد که اکثریت مردم، دیگر امیدی به صندوق ندارند.
در ادبیات سیاسی جمهوری اسلامی، حضور مردم در انتخابات، به نوعی میزان علقه بین مردم و حاکمیت را نمایندگی می کند؛ از این برای نظامی که پیدایش و پویش آن، بر اساس خواست اکثریت بوده است، کاهش مشارکت باید یک پیام واضح برای تغییر و اصلاح تلقی شود.
تمثیل این مشارکت مایوس کننده قلبی با ضربان ضعیف بود و درست در این گیر و دار، شوکی بدان وارد شد و آن، درگذشت شهادت گونه رئیس جمهور سید ابراهیم رئیسی بود که علاوه بر آن که حامیان او را در اندوه فرو برد، بلکه منتقدانش را نیز مغموم ساخت و یک "هم عزایی" ملی بین شان ایجاد کرد.
طبق قانون اساسی، تا 50 روز بعد از فقدان رئیس جمهور، انتخابات زودهنگام ریاست جمهوری برگزار می شود و از این رو، قرار است روز 8 تیر 1403 برای انتخاب رئیس جمهور جدید، رأی گیری شود.
بعد از یک انتخابات سرد، اکنون با یک انتخابات ناگهانی روبرو هستیم و با توجه به فضای عاطفی و سیاسی ایجاد شده در کشور، فرصتی برای نظام ایجاد شده است تا اشتباهات منجر به وضعیت انتخاباتی مجلس را به قید فوریت اصلاح کند و زمینه را برای مشارکت بیشتر مردم ، بازگرداندن امید به صندوق، تحکیم رابطه ملت و حاکمیت و تقویت اعتماد عمومی فراهم سازد.
تبدیل بحران به فرصت، هنر سیاستمداران واقعی است و انتظار می رود دلسوزان نظام که قاعدتاً باید اندیشناک میزان مشارکت و پشتوانه مردمی جمهوری اسلامی هستند، این هنر را به خرج دهند و با عبور از دام مهلک خالص سازان، خونی تازه به رگ های نظام بدهند.
گشایش فضای سیاسی و ایجاد امکان حضور صاحبان همه سلائق و رویکردهای سیاسی در انتخابات پیش رو، بازگرداندن قطار نظام به ریل اصلی یعنی حرکت در مسیر مردم است. این فرصت طلایی را هدر دادن، بی تدبیری و ظلم همزمان به مردم و جمهوری اسلامی است.