احمد زیدآبادی درمورد سیاست‌های ترامپ در قبال ایران و برخی تلاش‌ها برای مذاکره با آمریکا مطلبی را در فضای مجازی منتشر کرد.
در این مطلب آمده است: خودمان را فریب ندهیم! دونالد ترامپ در مورد آنچه به "امنیت اسرائیل" مربوط می‌داند اهل کوچکترین نرمش و سازشی نیست. سیاست دولتش در برابر ایران نیز تابعی از همین نگاه است؛ بنابراین او پیشنهادی که سبب رضایت جمهوری اسلامی و نارضایتی نتانیاهو شود، روی میز نخواهد گذاشت. پس لازم نیست خودمان را گول بزنیم.
به نظرم اگر کامالا هریس رئیس‌جمهور آمریکا شده بود، دولت پزشکیان شاید می‌توانست به رغم فشار‌ها و کارشکنی‌های داخلی با او به توافق برسد، ولی با ترامپ این کار حکم خودکشی داخلی برای او دارد.
چاره چیست؟ پزشکیان از تلاش برای رسیدن به توافق با ترامپ دست بردارد و منتظر تشدید فشار‌های اقتصادی و دیپلماتیک و نظامی او بنشیند؟
یا اینکه با سلب مسئولیت از خود در این مورد، تصمیم‌گیری برای مذاکره و توافق با دولت ترامپ را به طور رسمی و علنی به رقبای سیاسی خود در داخل حکومت واگذار کند؟
به نظر من، در این مرحله از کار، مورد دوم معقول‌ترین کار است. امیدوارم او ارزیابی واقع‌بینانه‌ای از شرایط بی‌نهایت پیچیدهٔ جاری داشته باشد و تحت تأثیر خودفریبی‌های مبتنی بر منطق "انشأالله گربه است" قرار نگیرد.
