به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن (ایکنا) آیت‌الله‌العظمی شبیری زنجانی در دیدار جمعی از مسئولان مرکز موضوع‌شناسی احکام فقهی حوزه علمیه با تاکید بر ضرورت موضوع‌شناسی و جایگاه آن در احکام فقهی عنوان کرد: موضوع‌شناسی در واقع یکی از کارهای به زمین مانده در حوزه بود.
ایشان تصریح کرد: گاهی کسی کتابی را می‌نویسد، اما کار او یک کار نو نیست، بلکه مطالبی را از جایی دیگر منتشر می‌کند و یا کتاب خطی را به چاپی تبدیل می‌کند. آن قسمت از فعالیت علمی شما را که دیده ایم، کار خوبی بود که زحمت فراوانی را می‌طلبد و این کار مهمی است.
آیت‌الله شبیری زنجانی افزود: این کاری را که مرکز موضوع‌شناسی در حال پیگیری آن است یک کار صوری نیست؛ بلکه قابل اهتمام است. یکی از بزرگان در کتابی که برای عمره نوشته آورده است: اگر شخصی فلان محظوری را مرتکب شد در «حَزوَره» قربانی کند» این شخص نمی‌دانسته است که «حزوره» کجاست.
ایشان ادامه داد: حزوره قربانگاه اهل مکه بود که الان جزء مسجد الحرام شده است یا مشعر که یک لفظ مشترک است و آیه قرآن می‌فرماید «عند المشعرالحرام» و مراد او کوه است لذا نگفته است «فی المشعر الحرام».
در ادامه این دیدار وی در پاسخ به سؤالی درباره منشأ کتاب «غایه التعدیل فی معرفة الاوزان و المکاییل» گفت: از برخی افواه شنیدم که مرحوم صاحب جواهر درباره جمع بین اشبار و اوزان لغزشی داشته‌اند. ذهن مرحوم حیدر قلی خان سردار کابلی مشغول می‌شود و حیران می‌ماند که هم شبر در نزد معصوم ثابت است و هم وزن و از آن طرف اینها با هم توافق ندارند و با فرض عصمت معصوم اینها با هم سازگاری ندارند. ایشان به شدت ولایتی بودند و این مسئله باعث ناراحتی ایشان بوده است تا اینکه توسلی پیدا می‌کنند و در خواب به او می‌گویند مشکل شما فردا حل می‌شود. روز بعد شخصی که کارش حفاری بوده است پیش سردار می‌آید و تعدادی سکه به او نشان می‌دهد که در بین این سکه‌ها، سکه‌ای وجود دارد که از زمان حضرت موسی بن جعفر(ع) است. سردار آن سکه را وزن می‌کند و می‌بیند که کاملا با فتوای مشهور تطبیق می‌کند. شاید منشأ پیدایش و نوشتن کتاب «غایة التعدیل» همین مطلب باشد.
