به گزارش مشرق، در میان غبار خاطرات تاریخ دفاع، تصویری از اردیبهشت 1380 در غرب کشور می‌درخشد؛ تصویری که در آن، شهید شادمانی، فرمانده وقت قرارگاه عملیاتی نجف اشرف، نه در قامت یک سردار نظامی، بلکه در هیبت یک پدر مهربان در جمع دانش‌آموزان کرمانشاهی حاضر شده است. این لحظات ثبت شده از دیدار با نوجوانانی که برای بازدید از مناطق جنگی آمده بودند، بیش از هر سخنرانی، عمق نگاه تربیتی و انسانی فرماندهان ما را فریاد می‌زند. آن نگاه پدری، یادگار مکتبی است که بزرگی را نه در اقتدار محض، بلکه در دلدادگی به ملت تعریف می‌کند.
این حضور صمیمانه، آینه‌ای است برای تمدن اصیل مقاومت؛ مکتبی که سرداران بزرگش را نه تنها محافظان مرزها، بلکه مربیان نسلی می‌داند که میراث‌دار آرمان‌ها هستند. شهید شادمانی، در کنار یادگارانی چون سلیمانی، باقری، رشید، سلامی و حاجی‌زاده، به ما می‌آموزند که اوج فرماندهی، در قابلیت پدرانه برای هدایت و دلسوزی نهفته است. این فرماندهان، سنگرها را حفظ کردند تا بذر امید در دل جوانان کاشته شود و فرهنگ دفاع، به یک ارزش اخلاقی در جامعه تبدیل شود.
آنچه از این دیدار به جای مانده، فراتر از تاریخ جنگ است؛ آن لبخند پدرانه، حکایت از یک مأموریت عمیق‌تر دارد: ساختن نسلی که با ریشه‌های اعتقادی و غیرت ملی‌اش، برای آینده آماده باشد. یاد شهید شادمانی در این قاب، یادآور این حقیقت است که هر گام تربیتی، خود، فتحی بزرگ‌تر از هر پیروزی نظامی است؛ چرا که تضمین‌کننده تداوم راه است. این همان نگاه تمدنی است که رهبران مقاومت را به اسوه‌های اخلاقی برای همه اعصار بدل می‌کند.
