شهادت امام علی(ع)؛ سرنگونیِ امید تا روزی نامعلوم

و آن روز که امیر مؤمنان علیه‌السلام ترور شد، روزی بود که واپسین امید برای بازگشت به روند همان تجربه درست از میان رخت بربست؛ امیدی که هنوز در جان مسلمانان آگاه شعله داشت و در این بزرگ‌مرد کالبد یافته بود؛ مردی که از نخستین دم با دغدغه‌ها و دردهای دعوت به سر بُرد و به آتشش سوخت و خشت‌ به‌ خشت در بنایش هم دست شد و به همراه استاد خویش صلی‌ الله‌ علیه‌ و آله‌ و‌ سلم کوشک‌ به‌ کوشک، کاخش را به پا داشت. هم او که بیانگر همه این گام‌ها با همه دغدغه‌ها و دشواری‌ها و دردهایش بود.
آن مرد، تنها امید مسلمانان آگاه برای بازگشت تجربه اسلامی به روند روشن و ناب خود و شیوه درست نبوی‌اش بود؛ زیرا کژروی در درون و ژرفای این تجربه چنان سر کشیده و نیرو گرفته و گستره یافته بود که دیگر هیچ امیدی برای فرو کوبی‌اش وجود نداشت؛ جز به دستان یگانه‌مردی همچون علی‌بن‌ ابی‌طالب علیه‌السلام.
از این رو است که واقعه ترور آن امام همام ـ هنگامی که در چنین روزی بر زمین افتاد ـ به راستی سرنگونیِ واپسینْ امیدِ راستین، تا به روز نامعلوم و ناپیدا، برای برپایی جامعه شایسته اسلامی روی زمین بود.»
میثم قهوه‌چیان